Rozdział 2

         Skai wiedziała, że bracia jej nie uwierzyli, ale nie powiedziała nic więcej na ten temat. Na szczęście zapomnieli o tej sprawie, kiedy wszyscy przyszli do domu po szkole. Oliver spóźnił się godzinę, ponieważ musiał zaliczyć odsiadkę za tą bójkę.

         - Sam, Ben! – zawołała chłopaków blondynka. – Zrobiliście zadanie domowe?

         - No Skaaaai. – zajęczał Ben tupiąc nogą i patrząc na siostrę swoimi wielkimi, okrągłymi oczami.

- Słucham gołąbeczku? – zagruchała prowokacyjnie dziewczyna.

Tak jak przewidziała, jej młodszy braciszek czym prędzej wycofał się z kuchni i pobiegł na górę do swojego pokoju. Żaden z chłopców nie cierpiał jak się do niego mówiło zdrobniale bądź „gołąbeczku, kochanie” itd. Byli na to niemal uczuleni.

- Oliver? – blondynka zawołała swojego najstarszego brata.

- Ta? – mruknął niechętnie idąc w jej kierunku.

- Musimy pogadać. – powiedziała, zwężając usta w wąską linię.

- Oh, błagam cię. Dostałem gadkę od dyrektora, Jamesa oraz Daniela. Nie każ mi tego znowu przeżywać. – przewrócił teatralnie oczami i jęknął.

- Oliver… - westchnęła. – Po prostu nie warto było.

- Wiem.

- Ale i tak to robisz. – zmrużyła groźnie oczy. – Już nie wiem co mam robić. Gdyby mama i tata tu byli…

- Przestań!

Krzyk Olivera przeszył całą kuchnię, tym samym sprowadzając pozostałych domowników do jednego pomieszczenia. Skai jeszcze nigdy nie widziała brata, takiego rozzłoszczonego. Zszokowana rozchyliła usta, ale nie potrafiła z siebie niczego wydusić. Wyciągnęła dłoń aby dotknąć ramienia Olivera, ale ten odsunął się i dosłownie wypadł za drzwi.

W przedpokoju dało się słyszeć szuranie butów oraz trzask drzwi. Oczy blondynki napełniły się łzami. Wiedziała, że tym razem przegięła wspominając rodziców. Dla nikogo to nie było łatwe, przeżyć ich śmierć.

Skai czasami siedziała sama w kuchni i zastanawiała się co by teraz było, co robiłaby matka, gdyby jeszcze żyła. Robiłaby obiad, nucąc przy tym kolejną starą piosenkę, z jej lat? A ojciec? Może siedziałby w salonie oglądając telewizję i komentując wyczyny polityków. Wtedy zawsze płakała sama, skulona w sobie. Nie chciała pokazywać swojej słabości braciom, ponieważ musiała być silna dla nich.

- Co się stało? – spytał Sam, patrząc zdziwiony na siostrę.

Blondynka spojrzała wymownie na Daniela, który po chwili zabrał bliźniaków do ich pokoju, obiecując rozmaite rzeczy. James jednak się nie poddał i został razem z siostrą.

- Co się stało? – zapytał, opierając się o blat stołu, a swój wzrok utkwił w Skai.

- Wspomniałam mamę i tatę. – wyszeptała, głośno przełykając ślinę.

- Oliver dojdzie do siebie. – powiedział James, próbując pocieszyć dziewczynę. – Ma teraz naprawdę trudny okres, w końcu zbliżają się egzaminy w tym roku, Bieber i spółka na każdym kroku próbuje go poniżyć, no i jeszcze rodzice… Naprawdę mu ciężko, ale jest silny i da sobie radę.

Skai spojrzała na młodego wahając się lekko. Nie wiedziała co ma myśleć. Naprawdę żałowała, że zaczęła ten temat, ale miała już dosyć tych ciągłych bójek Olivera. Nie wiedziała, jak ma dotrzeć do brata.

Pokiwała głową ze zrozumieniem, chociaż niewiele z tych słów Jamesa do niej dotarło. Oliver był wrażliwy na plotki, nikomu nie ucinał tego płazem, a teraz jeszcze kiedy zostali sami… Było jeszcze trudniej, to wszystko go przerastało, a ona tylko pogorszyła. Była na siebie wściekła. Otarła spływające łzy i wzięła głęboki oddech.

- Wychodzę. – rzuciła krótko. – Moglibyście zostać sami?

- Pewnie. Nie ma problemu. – James posłał siostrze lekki uśmiech, po czym dodał ostrożnie. – Pamiętaj, to nie twoja wina. Nie wiń się.

Dziewczyna nie odpowiedziała, tylko uśmiechnęła się smutno, po czym ubrała przetarte trampki i wyszła z domu. Objęła się ramionami, kiedy chłodny wiatr otulił jej ciało.

Myśli Skai wciąż krążyły wokół rodziców oraz Olivera. Nie mogła się pozbyć tego złego uczucia. Wiedziała, że brat miał do niej żal i nie potrafiła sobie tego wybaczyć, że dokłada mu bólu. Starała się najbardziej jak umiała by dogodzić rodzeństwu, jednak z wieloma rzeczami nie dawała sobie rady, zwłaszcza jeśli chodziło o pieniądze.

Miała dopiero szesnaście lat, więc pracy ciężej było jej szukać niż innym, ale nie poddawała się. Od paru miesięcy, właściwie od urodzin patrzyła na tablice informacyjne z nadzieją, że ktoś może by jej potrzebował. Była gotowa do wykonywania jakiejkolwiek pracy, byleby tylko zarobić trochę pieniędzy. Wtedy przypomniała jej się wizytówka od tajemniczej kobiety.

Wyciągnęła zmiętą karteczkę i rozłożyła. Zauważyła imię, nazwisko, adres oraz telefon kobiety o imieniu Pattie… Bieber. Dziewczyna zamarła widząc nazwisko. Nie chciała w to uwierzyć, że ta pani była matką tego okropnego Justina a także znajomą jej mamy.

Zagryzła wargi, wahając się, czy zadzwonić do niej, czy nie. Z jednej strony bardzo ją ciekawiła ta kobieta, chciała się dowiedzieć, kim była dla jej matki, lecz z drugiej… To była matka Biebera. Co jeśli dowiedziała się o bójce Olivera ze swoim synem i jest przekonana że to wina brata Skai? Nawet nie chciała myśleć o tym, że mogłaby ich pozwać. Taka sytuacja naprawdę jest im zbędna. Jednak…

Skai wpisała cyfry w swój telefon, po czym je skasowała. Chwilę potem znowu napisała i tym razem szybko nacisnęła zieloną słuchawkę, zanim zmieni zdanie.

Pierwszy sygnał…

Drugi sygnał…

- Halo? – usłyszała melodyjny głos, z pewnością należący do Pattie.

- Dzień dobry. – przywitała się blondynka, starając aby jej głos brzmiał w miarę normalnie. – Tu Skai Johnson.

- Ah Skai! Już się bałam, że nigdy nie zadzwonisz! To jest dla mnie bardzo ważne, aby się z tobą spotkać. Co powiesz na jutro koło 16 w Rockwood?

Rockwood to była nazwa bardzo eleganckiej restauracji w mieście, gdzie rodzina Johnsonów mogła tylko pomarzyć aby kupić tam chociażby zwykłą herbatę.

- No dobrze… - powiedziała wolno.

- Mam nadzieję że przyjdziesz. – odparła Pattie z wyraźną nadzieją w głosie. Skai nie miała pojęcia, dlaczego tak bardzo jej zależy na tym spotkaniu, ale starała się uspokoić swoją ciekawość do jutra. – Do zobaczenia.

- Do widzenia. – pożegnała się.

Do głowy napływały jej setki myśli, dlaczego matka Justina, ich odwiecznego wroga chce się z nią spotkać. Wzięła głęboki oddech i zadrżała. Zbliżała się noc, a słońce już zachodziło ukazując ledwo widoczne pierwsze gwiazdy. Westchnęła pocierając ramiona. Usiadła na ławce w parku, ponieważ nie chciała jeszcze wracać do domu. Bała się, że mogłaby spotkać tam Olivera, bała się spojrzeć mu prosto w twarz.

- Co taka panienka robi sama w takim wielkim parku? – blondynka usłyszała ironiczny głos Chestera, kumpla Justina.

Dziewczyna milczała, a pozostali tj Bieber i Ryan przyglądali się Skai z kpiną. Zachichotali szyderczo, po czym usiedli dookoła niej. Po prawym boku dziewczyny niebezpiecznie blisko siedział Justin. Dotknął opuszkiem palca jej policzka, czując jak mięśnie twarzy się napinają.

- Coś ty taka spięta. – wymruczał jej w ucho Justin, po czym szarpnął za włosy, zmuszając ją do pisku. – Gdzie mamusia i tatuś? Oh umarli tak, sierotko? Gdyby nie oni już dawno skończylibyście na ulicy. Ale teraz już ich nie ma, odeszli na zawsze. – wyraźnie zaznaczył ostatnie słowa, aby sprawić dziewczynie ból. – Nigdy ich nie zobaczysz. Jestem ciekawy… Jak zdobywacie kasę na takie wieśniackie ciuchy? Na jedzenie chyba nie starcza, skoro wyglądasz jak kościotrup. – przybił piątkę z Ryanem u którego na ustach gościł kpiący uśmieszek. – No gadaj. – szarpnął ponownie jej włosy.

- Zosta-wcie. – załkała przestraszona Skai. – Pro-pro-szę..

- Haha, patrzcie, nasza sierotka się rozbeczała. Ojoj. – zaryczał Chester przyglądając się z bliska jej twarzy. – No i co teraz dziewczynko zrobisz? Tutaj już cię nie obroni żaden sukinsyn. – splunął na ziemię, a w jego oczach można było dostrzec szaleńczy błysk.

- Chodź sieroto. Zabawimy się. – uśmiech Justina nie wróżył niczego dobrego, ale jednak było w nim coś pociągającego. Natura niegrzecznego chłopca? Możliwe, ale tylko dla pustych i naiwnych panienek.

Brunet pociągnął gwałtownie Skai, całą zalaną we łzach. Nagle zaczęła żałować, że pomyślała o tym iż nie chciała wracać do domu. Teraz pragnęła tego najbardziej na świecie. Wolała znosić cierpienie, kiedy Oliver posyłałby jej wrogie spojrzenia, ale nie Justin Bieber z kumplami, który pogrążał ją na każdym kroku, w dodatku prowadził w jakieś nieznane miejsce.

Strach przejął jej ciało. Przymknęła oczy, modląc się, aby to był tylko sen, jednak kiedy ponownie uniosła powieki, obraz się nie zmienił. Ciągle dłoń Biebera mocno zaciskał jej nadgarstek i ciągnęła przed siebie, pomimo jej jęków oraz błagań, żeby ją zostawił.

- Już niedaleko sieroto, nie rycz. – rzucił wesoło Ryan, jak gdyby nigdy nic.

Skai przełknęła głośno ślinę i spojrzała przed siebie. W końcu stanęli przed barem, gdzie wewnątrz tłoczyło się mnóstwo ludzi, większości grubych facetów, którzy nie mieli już co robić ze swoim życiem.

„Nie!” krzyczała w głowie z całych sił, ale nie mogła nic z siebie wydobyć poza cichym łkaniem. Chciała przestać, pokazać im, że jest silna, ale nie potrafiła, ponieważ prawdą było, że Skai do najsilniejszych nie należała.

- Hej Rick! – zawołał Justin podchodząc do barmana. – Trzy whisky i jedno piwko dla młodej. – rzucił.

Barman spojrzał uważnie na blondynkę, która potrząsała gwałtownie głową, chcąc przekazać swój sprzeciw mężczyźnie. Widziała w jego oczach, że nie chciał tego robić, jednak gdy przerzucił swoje spojrzenie na Biebera automatycznie, bez ukazania jakiegokolwiek znaku po swoich uczuciach wyjął cztery szklanki i nalewał do nich alkohol. Bał się go. Bał się Justina, a raczej tego, co mógłby mu zrobić.

Śmieszne, żeby trzydziestoparolatek bał się małego gówniarza, prawda? Racja, ale mężczyzna wiedział, jakie Justin miał wpływy. Kim byli jego rodzice, dlatego też większość rzeczy uchodziło mu płazem.

- Twoje zdrowie sierotko. – zarechotał Chester biorąc kieliszek i wypijając go do dna z lekkim skrzywieniem.

- Spokojnie. – rzucił do niego Justin powoli rozkoszując się swoim napojem. – Pij. – powiedział groźnie do Skai, która właśnie rozpatrywała możliwości ucieczki. Gdyby szybko, podczas nieuwagi Justina wylała napój na Chestera mogłaby dostać się na ulicę i tam zacząć uciekać, bądź schować się za murkiem.

- No już. – warknął Bieber.

Drżącą ręką chwyciła za kieliszek. Spojrzała na jego zawartość i przegryzła wargę, wahając się co robić. W następnej chwili wszystko działo się tak szybko. Skai uniosła piwo i chlusnęła na chłopaków, a kiedy chciała wybiec z baru, silne ramiona Biebera zacisnęły się wokół jej talii i przygniotły do blatu stołu.

- Naprawdę myślałaś idiotko, że ci na to pozwolę? – syknął jej do ucha nienawistnie brunet. – Oh nie, musisz zapłacić za wszystko.

- Kretynka! – krzyknął rozzłoszczony Ryan, który cały się lepił od piwa. Podszedł do Skai i szarpnął ją za włosy. – Nigdy. Więcej. Nie. Zaznasz. Spokoju. – powiedział wszystko bardzo głośno i wyraźnie, jakby nie wierzył że do niej to dotarłoby za pierwszym razem.

- Uspokój się. – upomniał go Justin.

- Uspokój?! Ty patrz kurwa jak ja wyglądam. – niemal widać było unoszącą się parę z uszu chłopaka.

- To spierdalaj do domu. – warknął Justin, puszczając Skai, która skorzystała z być może ostatniej szansy na ucieczkę.

Wybiegła z baru ile sił jej starczyło w nogach. Za plecami usłyszała krzyk Chestera: „Pieprzona sierota nam uciekła!”. Skai przyśpieszyła, mimo iż jej nogi odmawiały posłuszeństwa i domagały się, niemal błagały o chwilę odpoczynku. Jednak blondynka się nie poddawała i biegła dalej. Wolała potem mieć mocne zakwasy niż dostać się znowu w ręce chłopaków.

Ocierała łzy, które gromadziły się w kącikach jej oczu, aby potem spłynąć po policzkach. Po minucie biegu, odważyła się spojrzeć za siebie. Z ulgą stwierdziła, że jej nie gonią, ale mimo wszystko nadal nie czuła się bezpieczna, sama, wieczorem.

- Ha-Halo? – zająknęła się, kiedy usłyszała jakiś szelest koło siebie. Odwróciła się, chcąc zobaczyć napastnika, ale nikogo nie było. – Czy-czy ktoś tu jest? – wiedziała, że to idiotyczne pytanie, ponieważ nikt normalny by się wtedy nie odezwał.

Serce jej podeszło do gardła i zaczęło walić tysiąc razy na minutę. Modliła się w duchu, aby nie spotkało jej dzisiaj jeszcze więcej niespodzianek. Przez moment szła dość szybko, ale jednocześnie ostrożnie, żeby była przygotowana na atak z każdej strony. Co chwila jej wzrok krążył wokół krzaków oraz za plecami. Przeszła tak całą ulicę, po czym rzuciła się biegiem w kierunku domu, uciekając przed niewidzialnym wrogiem.

Kiedy już do niego dotarła, odetchnęła z ulgą i oparła się o drzwi, starając uspokoić oddech. Na jej czole spłynęło kilka kropel potu, które natychmiast wytarła, aby bracia – ci którzy jeszcze nie spali o północy, zapewne Oliver jeśli był w środku oraz Daniel, nie dowiedzieli się o tym co się stało. Nie chciała, żeby któryś z nich znowu wszczynał bójkę przez nią. Kiedy już się opanowała, wyjęła klucze i otworzyła cicho drzwi aby nie zbudzić bliźniaków.

- Skai, to ty? – dziewczyna usłyszała charakterystyczny głos Olivera.

Zastygła w miejscu z butami w rękach. Z jednej strony cieszyła się i ulżyło jej, że brat był w domu, ale z drugiej… Obawiała się jego reakcji.

I oto jest. Stanął przed nią wysoki, umięśniony blondyn, uderzająco podobny do ojca tylko oczy oraz szeroki uśmiech odziedziczył po matce. Na twarzy Olivera nie było śladu żalu, czy złości. Podszedł do siostry i mocno ją do siebie przytulił.

- Nie znikaj tak więcej na noc. Dobrze? – wyszeptał słabo.

- Dobrze. – odparła niewiele głośniej Skai i wtuliła się w ramiona brata. Teraz, tym bardziej mu nie powie o tym, co się wydarzyło.

Od autorki: Okej, przykro mi się trochę zrobiło że pod ostatnim rozdziałem były tylko 3 komentarze, więc nie wiem czy pisać... Jakoś mi to odebrało motywację, ale zastanowię się czy to kontynuować. Jutro jadę do Francji i Hiszpanii i wracam dopiero 29 więc rozdział dodaję dzisiaj. Mam nadzieję, że wam się spodoba.. )