Rozdział 4

- Opiekunką Justina? – powtórzyła oniemiała Skai. Czy to jakiś żart? Przecież jej syn jest od niej starszy o dwa lata. Dwa lata! I ona ma być jego opiekunką?

- Tak. – potwierdziła słowa blondynki. – Ale oczywiście nie taką opiekunką jak dla małych dzieci! Widzisz, zauważyłam, że z moim synem zaczynają się dziać złe rzeczy. Zmienił się bardzo, a ja mimo tego, iż staram się bywać częściej w domu, on jest coraz gorszy, coraz bardziej chamski. Już nie mam pojęcia co robić. – kobieta zasłoniła oczy rękoma, podpierając się o łokcie, aby ukryć łzy.

- Proszę pani… - zaczęła Skai.

- Mów mi Pattie. – przerwała jej kobieta z lekkim uśmiechem na ustach, już patrząc na dziewczynę.

- Pattie… Chcesz, abym pomogła Justinowi zejść na dobrą drogę? O to chodzi?

- Tak, mniej więcej. Chciałabym abyś się nim „zaopiekowała” w domu, żeby nie robił głupich rzeczy typu imprezy, picie z kumplami do nieprzytomności itd.

- Oh.

- Więc… Jeśli byś się zgodziła, to mogłabyś tam mieszkać, oczywiście dawałabym ci wolne co drugi tydzień przez sobotę i niedzielę oraz spore wynagrodzenie. – zapewniła ją Pattie.

- Rozumiem, ale ja teraz mam naprawdę trudną sytuację w domu, ponieważ tam muszę robić śniadania, obiady i kolacje, opiekować się braćmi. Oni sami beze mnie nie dadzą sobie rady.

- Załatwię im opiekunkę i będę za nią płacić, jeśli będzie taka potrzeba. – zaoferowała Pattie.

- Skoro tak, to mogłaby pani tą opiekunkę przydzielić Justinowi, wyszłoby taniej. – Skai zmarszczyła czoło, nie rozumiejąc.

- Nie. Myślę, że powinien być to ktoś z jego rówieśników, a sądząc po tym jaka jesteś od twojej matki uważam iż będziesz dla niego najlepsza. Skai, nie musisz teraz podejmować tej decyzji. – kobieta spojrzała uważnie na blondynkę. W tej samej chwili kelnerka przyniosła zamówienie. – Zadzwoń do mnie jak się zdecydujesz, dobrze? Ale wiedz, że bardzo cię potrzebuję, już nie mam do kogo się zwrócić o pomoc.

Podczas jedzenia spaghetti nie rozmawiały już o pracy dla Skai, lecz przelatywały przez różne tematy począwszy od wspomnień rodziców dziewczyny a skończywszy na szkole. Pattie wypytywała blondynkę o Justina, jak się zachowuje w otoczeniu kumpli, a Skai zaczęła się jąkać. Nie wiedziała czy powiedzieć jej o tym incydencie sprzed dwóch dni, ale zrezygnowała z tego, ponieważ nie chciała, żeby Justin się o tym dowiedział. Kto wie, do czego jeszcze był zdolny.

- Dziękuję Ci za to spotkanie Skai. Było mi bardzo miło cię poznać osobiście. Tak bardzo mi przypominasz Annie… - blondynka zobaczyła w oczach Pattie lśniące łzy, a zaczerwienione policzki zdradzały, że lada chwila wybuchnie płaczem. Tak też się stało.

Kobieta zalana łzami przytuliła się do zdumionej Skai. Ta pogłaskała ją lekko po włosach. To przecież jej powinno być ciężej po śmierci rodziców, ale jest zupełnie inaczej, to ona jest silna dla pozostałych ludzi, aby móc ich wspierać. Wiedziała, że rodzice byli dobrymi ludźmi i będzie im brakować Annie i Marka.

- Prze-praszam. – wyszeptała Pattie, odsuwając się od dziewczyny.

- Nic nie szkodzi. Rozumiem cię. – Skai posłała jej delikatny uśmiech.

- Dziękuję. – Pattie dotknęła jej dłoni i również się uśmiechnęła. – Masz jak wrócić do domu? Może cię podwiozę?

- Nie, nie. Dziękuję, ale wolę się przejść. – blondynka powiedziała szczerze. Naprawdę chciała się przejść, aby przemyśleć tą sprawę.

- Dobrze. W takim razie, mam nadzieję, że się zgodzisz na tą pracę, ale przemyśl to bardzo dokładnie. Dziękuję ci za wieczór. Dobranoc.

- Dobranoc.

Skai odczekała chwilę, aż samochód matki Justina oddali się na tyle, aby kobieta jej nie widziała, po czym ruszyła w kierunku domu. Całe szczęście, że nie było jeszcze tak ciemno, jak tego wieczoru, kiedy syn Pattie wraz z kumplami zaciągnęli ją do baru.

Wciąż nie mogła uwierzyć w to, co powiedziała jej Pattie. Bycie opiekunką Justina Biebera? Jej odwiecznego wroga? Tak, tego który ciągle poniżał ją i pozostałe rodzeństwo Johnsonów. Co by powiedzieli na to bracia Skai, słysząc tą propozycję? To jasne, wyśmialiby Pattie i za nic się nie zgodzili na taką pracę. Skai powinna od razu odmówić kobiecie, jednak… Dlaczego się nad tym tak intensywnie zastanawiała?

Pewna część dziewczyny nie chciała słyszeć o tym, aby widywać Justina dzień w dzień, rano i wieczór, a jeszcze z nim rozmawiać, mówić co jest dobre, a co złe? Nie ma mowy! Ale z drugiej strony… Skai wiedziała, że Justin taki nie jest, że musi być jakaś przyczyna jego zachowania. Może w końcu chłopak dałby spokój reszcie Johnsonów? Przestaliby toczyć tą wojnę… Ale co jeśli jej się nie uda i tylko pogorszy sprawę? Bracia nigdy jej tego nie wybaczą. Kto zajmie się Samem i Benem, podczas gdy ona będzie musiała zajmować się Justinem? To szaleństwo. Nie może powiedzieć swojemu rodzeństwu, ponieważ oni od razu jej zabronią tego, ale Skai była pewna, że taka zamożna rodzina jak Bieber na pewno da jej sporą pensję i w końcu przestaną się martwić o pieniądze.

Skai nie wytrzymała i jęknęła, szarpiąc lekko za włosy. Miała ogromny mętlik w głowie. Jedna myśl przekrzykiwała drugą, jakby chciały udowodnić która ma rację. Mieliście kiedyś wrażenie, że wasz mózg się przepala, męczy od tego myślenia? Skai właśnie tak się teraz czuła. Wyczerpana tym wszystkim.

- No i jak z tą pracą? – przywitał ją w progu Daniel z podejrzliwym uśmieszkiem na twarzy. Wciąż nie wierzył siostrze.

- Nie wiem, czy ją brać. – odpowiedziała szczerze dziewczyna, ściągając trampki.

- A jaka to praca?

- Opiekunka. – powiedziała, celowo nie dodając „do dzieci” i w duchu liczyła,  że starszy brat się tego nie uczepi.

- Czemu się wahasz?

- Gdybym wzięła tą pracę, była opiekunką, musiałabym zamieszkać w ich domu. Owszem miałabym wolne co jakiś czas i  tak dalej, ale nie mogę was zostawić. Zwłaszcza Sama i Bena! – wypaliła z siebie.

- Skai… - głos Daniela nagle zamienił się w szept. Przytulił mocno swoją siostrę, delikatnie głaszcząc jej miękkie włosy. Zdumiona dziewczyna niezręcznie wtuliła się w swojego brata, korzystając z tej chwili, ponieważ była ona jedna na milion. – Przecież mogłaś nam o tym powiedzieć. Mi i Oliverowi. My ci zawsze pomożemy, nie zostawimy naszych bliźniaków samych sobie.

- Ale wy nie macie pojęcia jak się opiekować nimi. – jęknęła blondynka. – Trzeba ich odprowadzać do szkoły, przyprowadzać, robić śniadania, obiady, kolacje, sprzątać, pomagać im w lekcjach, robić zakupy żywnościowe, a do tego wy macie pracę i … - nie zdążyła jeszcze czegoś dodać, ponieważ Daniel zatkał jej usta dłonią.

- Cicho! Zaufaj nam. My sobie poradzimy, rozumiesz?

- No nie wiem… Te ciągłe bójki i kozy po szkole…

- Zawrzemy rozejm dobrze? Jeśli ty weźmiesz tą pracę, my zaopiekujemy się bliźniakami razem z Oliverem oraz Jamesem i nie będziemy zbliżać się do Biebera i jego kumpli. Okej?

- Okej. – pokiwała głową Skai z lekkim uśmiechem na twarzy. – Jestem z ciebie dumna. Kiedy ty mi tak wyrosłeś?! – dziewczyna udała smutną minę, a chłopak parsknął śmiechem.

- Młoda, przypominam ci, że to ja jestem ten starszy.

- No tak, ale do tej pory zachowywałeś się co najmniej jak najmłodszy. – dziewczyna wytknęła język, za co dostała lekkie uderzenie w ramię od brata.

- Idź już spać. – wywrócił teatralnie oczami.

- Ty też!

Następnego dnia, kiedy już odprowadzili bliźniaków do szkoły, zostali sami we czwórkę, więc Skai postanowiła rozpocząć ważny temat wczorajszych wydarzeń.

- Chłopaki słuchajcie.. – zaczęła. – Chociaż Daniel już wie, to jednak chciałabym was zapytać o zdanie, co mam robić.

- Nie musisz. – przerwał jej James. – On nam wszystko wytłumaczył już.

- Kiedy? – jej źrenice poszerzały w zdziwieniu.

- Dziś rano, przed śniadaniem.

- Myślałam, że to ja zawsze wstaję tak wcześnie. – mruknęła pod nosem bardziej do siebie, niż do nich.

- Bez problemu Skai. My się wszystkim zajmiemy. Obiecuję ci, jako najstarszy z całego rodzeństwa, to ja powinienem się wami wszystkimi zajmować. – oznajmił poważnie, ale Skai nie wytrzymała i parsknęła  śmiechem a za nią reszta Johnsonów. – Ej no! – zawołał oburzony Oliver reakcją rodzeństwa. – Ale tak na serio, to weź tą pracę jeśli chcesz.

- Dobrze, wezmę. – pokiwała głową. -  Ale gdyby się działo COKOLWIEK.. Macie mi powiedzieć i nawet nie myślcie sobie, że coś ukryjecie, ponieważ ja wszystko wywęszę.

- Ehh.. kobiety. – mruknął James.

- Słyszałam. – rzuciła Skai i puściła bratu oczko.

Po tej rozmowie każde z Johnsosnów udało się  na swoje lekcje. Przez cały dzień w szkole Skai gdy tylko widziała Biebera bądź któregoś z jego kumpli wchodziła do pierwszego lepszego miejsca, które napotkała. Wiedziała, że  za niedługo to się zmieni, ponieważ Justin dowie się o jej pracy, no chyba, że już wie i tylko czyha na nią w szkole, aby ją poniżyć.

Zauważył ją tylko raz na lanczu, kiedy to dyskretnie mu się przyglądała, próbując ujrzeć jakąś dobrą cechę w jego charakterze, co było bardzo trudne, ponieważ zachowywał się jak kompletny matoł i pozer. Kiedy tylko ich spojrzenia się skrzyżowały,  na jego ustach pojawił się szyderczy uśmieszek mimo iż w oczach miał zdumienie. Skai z szybko bijącym sercem odwróciła się i wmieszała w tłum uczniów, który zmierzał do wyjścia.

Po szkole poszła sama do bliźniaków i usiadła w ostatnim rzędzie, obserwując próbę przedstawienia, do którego się tak pilnie przygotowywali. Na szczęcie na Sali panowała ciemność, więc ani Sam ani Ben jej nie dostrzegli pod wpływem fleszy skierowanych w ich stronę.

- Doskonale wam idzie! Tylko Kenny naucz się tekstu a ty Jazmyn poćwicz trochę taniec. – zwróciła się średniego wieku kobieta, o miłym uśmiechu i włosach związanych w luźną kitkę. – Do przedstawienia został nam tydzień, zaproście swoich rodziców oraz rodzinę.. tych najbliższych w każdym bądź razie. – dodała szybko, widząc przygnębione miny bliźniaków. – Widzimy się za dwa dni,  bo macie przerwę.

Kiedy kobieta zakończyła swoją przemowę, Skai chciała wstać i podejść do braci, ale coś innego przykuło jej uwagę, sprawiając że została na swoim miejscu, w ukryciu. Bowiem sam Justin Bieber wszedł na  salę, co dziwniejsze na jego ustach błąkał się nikły uśmiech. Ale nie taki uśmiech, jaki znała Skai – wredny, kpiący z niej i sztuczny – lecz prawdziwy, szczery z radości. Co sprawiało tą radość Biebera? Odpowiedź przyszła szybko, ponieważ do chłopaka podbiegła dziewczynka imieniem Jazmyn, krzycząc coś wesoło.

- Cześć mała. – rzucił chłopak, podnosząc ją na ręce. – Jak próba?

- Pani Maria powiedziała, że muszę poćwiczyć taniec. – jej twarz trochę posmutniała, ale Justin pocałował ją w czoło i powiedział:

- Nie martw się, ja ci pomogę. Na przedstawieniu zatańczysz tak wspaniale, że ta twoja pani Maria stanie się zazdrosna, ponieważ nie będzie umiała tak jak ty tańczyć.

- Justiiin! – zapiszczała, cicho chichotając pod nosem. – Dziękuję!

- Nie ma za co. – odpowiedział, a jego uśmiech poszerzał do granic maksymalnych. – A teraz idziemy na lody, co?

- Skai? – dziewczyna usłyszała głos Bena, który odwrócił jej uwagę od zaistniałej sytuacji. – Co ty, tutaj robisz?

- Przyszłam zobaczyć, jak sobie radzicie. – uśmiechnęła się szeroko do rodzeństwa. – Świetnie wam poszło! Jestem z  was taka dumna. – po tych słowach mocno ich do siebie przytuliła.

- Uh.. siostra, może nie przy ludziach. – wyjąkał zmieszany Sam, na co Skai roześmiała się głośno.

- Moi chłopcy zaczynają dorastać. – poklepała ich po włosach i wstała. – Wzięliście już swoje rzeczy?

- Zaraz! – zawołał Ben i razem ze swoim bratem bliźniakiem pobiegli za scenę.

Skai odwróciła się, ale Justina oraz małej Jazmyn już nie było. Sama nie wiedziała co o tym myśleć. Czyżby odkryła coś, co ukrywał przed całym światem? Miłość do swojej prawdopodobnie siostry oraz to, że się o nią troszczył? Uśmiechnęła się lekko na wspomnienie uśmiechu Justina. Dlaczego tak rzadko to robił? Miał naprawdę piękny uśmiech, ukazujący szereg białych zębów oraz słodkie dołeczki w policzkach.

- Jesteśmy! – bliźniacy wyrwali ją z zadumy.

- To chodźmy. – powiedziała, po czym we troje skierowali się do  wyjścia.

Po obiedzie, dziewczyna wyszła na taras z telefonem w ręku. Drżącymi palcami wykręciła numer Pattie Bieber i nacisnęła przycisk „połącz”, po czym przytknęła komórkę do ucha, czekając na odzew.

- Halo? Skai? – po głosie kobiety, Skai od razu wyczuła, że jest zmęczona, ale jednocześnie gotowa do  pracy, na co wskazywał rzeczowy ton Pattie.

- Dzień dobry. – przywitała się. – Przemyślałam pani propozycję i … - zagryzła lekko wargi, po czym wydusiła z siebie te słowa. – Zgadzam się.

- Naprawdę? To świetnie! Bardzo się cieszę. – niemal widziała przed oczami uśmiech pani Bieber. – Kiedy mogłabyś się wprowadzić? Mogłabyś dzisiaj? Pogadałybyśmy co i jak, póki mojego syna nie ma, a ja za dwa dni wyjeżdżam do NY.

- W porządku, a gdzie mam się zjawić?

Po podaniu adresu, Skai rozłączyła się i spojrzała na salon, gdzie przypatrywało jej się całe rodzeństwo. Blondynka westchnęła głośno, podchodząc do nich.

- To co… - zaczęła. – Idę  się pakować.

Od autorki: Trudno, nie chce wam się komentować, ale dziękuję moim wiernym czytelniczkom, które komentują mi regularnie, a w szczególności Katy Belieber <3 Chcę, żebyś wiedziała, że bardzo cię doceniam za to co robisz/piszesz i widzę to :) Ale mimo iż możesz tylko ty oceniać moje wypociny, to będę udostępniać rozdziały, ponieważ kocham pisać i podoba mi się ta historia, którą stworzyłam, więc ją skończę jak już zaczęłam :)