Rozdział 10

Następnego dnia Justin już mógł wyjść ze szpitala, po tych wszystkich badaniach kontrolnych oraz prześwietleń. Skai przyszła do niego zaraz po lekcjach. Chłopak był już spakowany i gotowy, musiał tylko czekać aż go opiekunka wypisze ze szpitala.

         Kiedy stanęła tuż przed nim i spojrzała mu w oczy, odważyła się na uśmiech, który o dziwo chłopak odwzajemnił. Skai pomyślała sobie, że może jej matka miała rację. Nie powinna była go tak szybko oceniać. On kryje w sobie dobroć, aby się nie ośmieszyć. Ona musiała mu tylko pokazać, że jego druga osobowość nie jest niczym złym, a wręcz przeciwnie. Powinien pokazać ją światu.

         - Cześć. – powiedziała dziewczyna.

         - Hej. Nareszcie przyszłaś. – spojrzał na nią.

         - Tak. Byłam w szkole. – pokiwała głową. – To chodźmy.

         Justin nie odpowiedział, tylko ruszył za nią. Miał już dość szpitala, tego więzienia w czterech ścianach. Owszem, codziennie przychodziła do niego Skai, nawet wtedy kiedy był nieprzytomny oraz Chester i Ryan wpadali od czasu do czasu, ale to nie to samo. Wolał już nigdy nie wracać do tego budynku.

         Szli w ciszy, która powoli zaczynała działać im na nerwy. Skai splotła nerwowo palce i rozglądała się wszędzie, byleby nie zerkać na bruneta, a on robił to samo. Ktoś z zewnątrz, gdyby ich przez chwilę obserwował pewnie wybuchł by gromkim śmiechem, ponieważ wyglądali na parę nastolatków która przypadkiem idzie razem na spacerze i nie ma pojęcia jak się znalazła w parku.

         - Już mnie nie nienawidzisz? – wypaliła dziewczyna, spoglądając na niego ukradkiem.

         Justin zaskoczony takim pytaniem, na początku nie wiedział o co może jej chodzić. Dopiero potem zorientował się, że przecież jej nie dokucza ani się z niej nie śmieje, co wcześniej na pewno by robił. Pytanie opiekunki wciąż brzęczało mu w uszach, a najlepsze było to, że sam Justin nie wiedział co jej odpowiedzieć.

         Spuścił wzrok i przegryzł wargę. Ręce schował do kieszeni dżinsów a łokcie trzymał blisko ciała, co oznaczała jego zdenerwowanie. Czuł palące spojrzenie na sobie przez Johnson, co dodatkowo go rozpraszało.

         - No wiesz.. – zaczął niemrawo. – Nieważne. – wzruszyła ramionami.

         Nie chciał przyznać, że zaczął lubić Skai. To by było naprawdę dziwne. Wolał przemilczeć ten temat, ponieważ był dla niego niewygodny. Nie potrafił rozmawiać o uczuciach, nigdy tego nie robił. Mógł je pokazywać poprzez różne gesty, byleby nie słowa ponieważ wtedy się gubił.

         - Rozumiem. – mruknęła pod nosem Skai i do końca drogi już nie odezwała się ani słowem.

         Do domu dotarli po upływie dziesięciu minut. Skai chwyciła za telefon i wykręciła numer najstarszego brata, uciekając z komórką na taras żeby Justin nie podsłuchiwał. Natomiast on udał się do swojego pokoju aby rozpakować rzeczy. Kiedy tam poszedł, zauważył stos papierów na biurku, który ciągle mu przypominał o jego przyszłości. Miał owszem jeszcze niecały rok, ale wiedział że nie może z tym zwlekać. Musiał w końcu wybrać do jakiego college chce się starać o przyjęcie.

         Westchnął ociężale i usiadł na miękkim fotelu. Spojrzał na jedną z kartek: Harvard ? Prychnął. Od razu odrzucił od siebie tą myśl. Nie potrafił siebie wyobrazić w takiej szkole, a co dopiero się tam dostać… Najgorsze jednak było to, że Justin nie wiedział co robić w przyszłości. Tak naprawdę nie interesował się niczym konkretnym. Po prostu żył z picia i imprezowania, ale to kiedyś się skończy, kiedyś będzie trzeba wziąć życie w swoje ręce. Zacząć coś robić. Spojrzał na kolejną ofertę: Uniwersytet w Columbii?

         - No chyba nie. – warknął, po czym zmiął kartkę i wyrzucił ją ze złością do kosza na śmieci.

         Tymczasem Skai usiadła na drewnianej ławce na tarasie, opatulona szczelnie ciepłym kocem z telefonem w ręku. Ciągle rozmawiała z braćmi, ponieważ Oliver przełączył na tryb głośnomówiący. Kiedy blondynka tylko usłyszała głos bliźniaków, jej oczy wypełniły się łzami. Tak strasznie za nimi tęskniła mimo iż mieszkali w tym samym miasteczku, nawet kilka przecznic dalej.

         - Przedstawienie jest w przyszłym tygodniu, przyjdziesz?! – spytał entuzjastycznie Sam.

         - Nie mogłabym przegapić takiej okazji. – odpowiedziała wzruszona tym, że jej mniejsi bracia będą występować w sztuce. Oliver czy Daniel a nawet James nigdy w życiu by tego nie zrobili, choćby nie wiem ile pieniędzy im za to dali, ponieważ nie chcą „robić z siebie idiotów”.

         - Nie moglibyśmy się spotkać w weekend na przykład całą rodzinką? Jak za starych dawnych czasów. – zaproponował Daniel.

         - No nie przesadzajmy, nie było to tak dawno. – parsknęła śmiechem Skai.

         - Ale ten czas bez ciebie się tak dłuży. – jęknął Ben.

         - Mi też was bardzo brakuje. – westchnęła smutno blondynka. – Ale myślę, że będę miała wolne w sobotę. To co, może wtedy coś wymyślimy?

         - Oo! Mike, mój kolega ze szkoły mówił że przyjechało wesołe miasteczko. – zapiszczał podekscytowany Ben a Sam mu zawtórował tym samym.

         - Mi pasuje. – zgodziła się Skai. – Co wy o tym sądzicie chłopaki?

         - Jasne. – potwierdzili wszyscy.

         - Ja muszę już kończyć. – powiedziała szybko blondynka, kiedy usłyszała jak jakieś szkło na górze się zbiło, a potem przekleństwo Justina. – Do zobaczenia w szkole! – nie czekając na odpowiedź, dziewczyna rozłączyła się i od razu pognała schodami w górę, aby dowiedzieć się co ten Bieber znowu zrobił.

         - Co się stało? – spytała, kiedy już wparowała prosto do jego pokoju.

         - Nauczyłabyś się pukać. – warknął zły chłopak.

         Justin klęczał na dywanie przed rozbitą szklaną ramką. Ręce miał zakrwawione od odłamków szkła, ale chyba niespecjalnie się tym przejął. Brunet ciskał piorunami w stronę oniemiałej Skai, która na widok krwi miała lekkie mdłości, ale wybiegła z pokoju i podążyła do łazienki. Wyjęła z apteczki wodę utlenioną oraz waciki, po czym wróciła.

         - Odejdź. – powiedział groźnie. – Nawet się do mnie nie zbliżaj.

         - Spokojnie, to tylko woda utleniona. – wyszeptała. – Nawet nie poczujesz.

         - Nie o to chodzi. – wycedził przez zęby.

         Skai zignorowała jego złe nastawienie w stosunku do niej. Kucnęła przy nim, po czym wzięła dłoń Justina w swoje Polała ją wodą i przyłożyła do rany wacik. Spojrzała na niego, lecz jego wyraz twarzy się nie zmienił. Ciągle wyglądał na rozgniewanego. Dziewczyna nie wiedziała, co lub kto było tego powodem, ale postanowiła się nie dopytywać, biorąc pod uwagę jego teraźniejszy nastrój.

         Wycofała się do swojego pokoju i siadła na łóżku, okładając się książkami. W końcu musiała zacząć od czegoś naukę. Początkowo była to biologia, jednak Skai za bardzo nie przepadała za tym przedmiotem, więc zabrała się za matematykę co szło jej już odrobinę lepiej. Była w środku rozwiązywania zadania, kiedy usłyszała głośną muzykę dochodzącą zza ściany. Rozpoznała ten kawałek.

         Więc obudź mnie, kiedy to wszystko się skończy. Kiedy będę mądrzejszy i starszy. Przez cały ten czas szukałem siebie
I nie wiedziałem, że się zgubiłem.

         Próbowała z całych sił się skupić na zadaniu, ale muzyka za bardzo ją rozpraszała. Jutro miała kartkówkę z logiki i naprawdę musiała ją poćwiczyć a w takich warunkach nie potrafiła. Pozamykała szczelnie okna oraz drzwi, ale nawet to nic nie dało. Zrezygnowana wzięła książkę oraz zeszyt i zbiegła po schodach na dół. W salonie było o wiele lepiej i ciszej. Skai uczyła się do pół nocy a później po prostu padła ze zmęczenia.

         Zdezorientowana obudziła się rano po siódmej. Szybko jak poparzona zeskoczyła z kanapy i pobiegła do kuchni gdzie szybko przygotowywała śniadanie, ledwo widząc na oczy. Justin najnormalniej w świecie wszedł do pomieszczenia, usiadł przy stole nic nie mówiąc, tak jak to było przed szpitalem. Zaspana poczłapała do swojego pokoju aby się przebrać w jakieś inne ubrania. Kiedy zeszła z powrotem na dół, chłopaka już nie było. Skai mogła się domyślać, że ta zmiana nie mogła trwać długo.

         Po drodze do szkoły jak zwykle wzięli ją Chuck oraz Oliver. Cały dzień starała się jak najczęściej na przerwach spotykać z braćmi, a unikać Justina oraz jego kumpli. Nie chciała stanąć z nimi twarzą w twarz. Tylko raz przez przypadek wpadła na niego podczas biegu na kolejną lekcję. On uśmiechnął się drwiąco, ale nie powiedział niczego więcej. Wszystko było tak jak kiedyś.

         - Panna Skai Johnson, proszona do mojego gabinetu. – cała szkoła usłyszała głos dyrektora, wydobywający się z głośników.

         Dziewczyna wryta w ziemię spojrzała na jednego z nich. Jej serce zaczęło szybciej bić. Co takiego mogła zrobić, żeby mężczyzna musiał wzywać ją do niego informując przy tym całą szkołę.

         Ludzie posyłali jej ukradkowe spojrzenia oraz szeptali między sobą, co chwila spoglądając na Skai. Ona jednak zauważyła tylko swoich braci, którzy również stali zszokowani. Posłali jej pytający wzrok, ale Skai tylko potrząsnęła przecząco głową, jakby chciała powiedzieć „Cokolwiek się stało, to nie moja wina.”

         Ogłoszenie się powtórzyło, więc dziewczyna czym prędzej pognała w kierunku gabinetu dyrektora. Obecnie była kłębkiem nerwów, ale wiedziała jedno, że nie zrobiła niczego złego.

         Zapukała do drzwi.

         - Proszę! – zawołała jedna z sekretarek.

         Niepewnie Skai otworzyła drzwi i zajrzała do środka. Po raz ostatni była tutaj kiedy poinformowano ją o śmierci rodziców, dlatego panicznie bała się wracać do tego miejsca. Bała się, że mogło się coś złego przydarzyć bliźniakom.

         - Nic się nie bój. – powiedziała kobieta przy wysokiej ladzie z telefonem w ręku, gdyż zauważyła jak dziewczyna mocno ściska pięści aż jej kostki zbielały. – Zapukaj do tamtych drzwi i wszystko będzie dobrze. Naprawdę. – miała ton człowieka, któremu możesz się wygadać a on cię uspokoi.

         Zdenerwowana Skai pokiwała głową i mechanicznie zastukała w olbrzymie, drewniane drzwi na których było napisane złotymi literami „Dyrektor Jordan Smith”. Przełknęła ślinę, kiedy usłyszała charakterystyczne „Proszę!”.

         - Chciał mnie pan widzieć.. – zaczęła dziewczyna, niepewnie patrząc na mężczyznę, który o dziwo odetchnął z ulgą na jej widok.

         - Skai Johnson jesteś naszą ostatnią nadzieją. – wypalił.

         - Uh, ja? – zdziwiona znieruchomiała.

         - Tak! Prosiłem już Amber ale odmówiła, twierdząc że ma ważniejsze sprawy do zrobienia. – dyrektor wywrócił oczami wyraźnie zirytowany. – Próbowałem nakłonić panią Olsen od sztuki, ale ona twierdzi że nie da sobie z tym rady i nie potrafi, więc to nie przejdzie… Wtedy pomyślałem o tobie.

         - O mnie?

         - Usiądź proszę. – wskazał na miękki fotel przed sobą, więc Skai tak zrobiła.. – A więc… Moja żona raz zobaczyła cię w sklepie jak tańczyłaś między regałami… - słysząc to blondynka od razu zrobiła się czerwona na twarzy ze wstydu. – I twierdzi, że byłaś fantastyczna, a ja wierzę jej na słowo ponieważ ma dobry gust jeśli chodzi o takie typu rzeczy. Ja rozumiem twoją sytuację w domu, pewnie jest ci ciężko bez…

         - Do czego pan zmierza? – przerwała mu dość ostro.

         Mężczyzna spojrzał na nią najpierw odrobinę zaskoczony tym tonem, ale zaraz potem wziął głęboki oddech i wydusił to z siebie.

Od autorki: Jedno zdanie: KOCHAM WAS <3