Rozdział 12

- Zgadzasz się? Naprawdę? – dyrektor spojrzał na Skai i uśmiechnął się szeroko, po czym wstał i uścisnął jej mocno rękę. – Bardzo się cieszę, naprawdę. Robisz coś bardzo dobrego dla szkoły i nie tylko. To przedstawienie będzie wydarzeniem roku, ogłoszone na całe miasto, ponieważ potrzebujemy sponsorów. Nasza szkoła niestety ma coraz większe zapotrzebowania, a co za tym idzie? Koszty.

         - Hm, no cóż… - mruknęła Skai, nie bardzo wiedząc co na to odpowiedzieć.

         - W każdym razie. – mężczyzna machnął ręką i kontynuował swoją wypowiedź. – Zgłoś się do pani Olsen, możliwe jak najszybciej. Ona zazwyczaj jest w audytorium, więc podejdź do niej i zapytaj o szczegóły, dobrze?

         - Tak jest. – odpowiedziała posłusznie Skai.

         - W takim razie, powodzenia! – jeszcze raz uścisnął jej dłoń, po czym blondynka wyszła z jego gabinetu.

         - I jak? – spytał James, stojący tuż pod drzwiami do sekretariatu.

         - Dobrze. – odpowiedziała mu. – Idę na aulę, dopytać się szczegółów i tak dalej, a ty na lekcje. Już! – ponagliła młodszego brata z lekkim uśmiechem na ustach.

         - Już, już. – mruknął, po czym odwrócił się na pięcie i pobiegł schodami na górę.

         Skai tak jak powiedziała, udała się na aulę. Otworzyła ciężkie drzwi, które zaskrzypiały, niosąc ten dźwięk po całym pomieszczeniu. Panowała w nim całkowita ciemność, jedynie scena była oświetlona słabym światłem, na której siedziała kobieta ze stosem papierów, prawdopodobnie scenariuszem i różnymi tekstami piosenek.

         Dziewczyna podeszła bliżej nie, po drodze co chwila potykając się o  własne nogi, ponieważ w egipskich ciemnościach nie widziała nawet po jakim gruncie stąpa.

         - Dzień dobry. – przywitała się. Kobieta drgnęła na dźwięk jej głosu. Zdjęła swoje okulary i spojrzała na blondynkę.

         - Ty jesteś Skai Johnson. – powiedziała ucieszona. – Wnioskuję po tym, że dzisiaj tutaj do mnie przyszłaś iż zgodziłaś się!

         - Owszem. – pokiwała twierdząco głową.

         - Fantastycznie! – wykrzyknęła pani Olsen machając energicznie jakąś kartką. – Opowiem ci o całej sztuce, chodź usiądź tu sobie. – wskazała na miejsce na scenie.

         Skai posłusznie usiadła po turecku we wskazanym miejscu i spojrzała wyczekująco na kobietę.

         - No więc. – zaczęła. – Przedstawienie będzie podobne do Romeo oraz Julii w takim sensie, że o zakazanej miłości. Księżniczka Grace zawsze była samotna w swoim zamku, nie miała przyjaciół prawdziwych ani nikogo oprócz swojej służby i rodziców.

Wtedy pewnego wieczoru wymyka się z zamku, aby móc przejść się po wielkim ogrodzie w którym spotyka biednego chłopaka ze wsi, który przypadkowo znalazł się tam gdzie księżniczka, lecz ten przypadek ich razem połączył. Grace zaplątała się w gałęzie i wpadła prosto w ramiona chłopca o imieniu Lucas. Tak zaczęła się ich znajomość, która przerodziła w miłość, po kilku potajemnych spotkaniach.

Poznała jego rodzinę, przebrana za wieśniaczkę i pomagała tym samym innym, w końcu była szczęśliwa. Jednak pewnego dnia król, surowy ojciec dziewczyny, nakrył ją gdy się wymykała. Uwięził ją w zamku z ochroniarzem, który ciągle obserwował Grace. – kobieta bardzo wczuła się w opowieść, ponieważ chodziła po całej scenie, mocno gestykulując rękami. – Jednak Lucas się nie poddał tak łatwo.

Przychodził dzień w dzień do zamku aby prosić o spotkanie, jednak za każdym razem został odrzucony. Wtenczas raz nie wytrzymał i pobiegł sam na górę do wieży księżniczki, jednak w porę złapał go ochroniarz i wywlekł na zewnątrz. Od tej pory miał zakaz wstępu do zamku, a król użył podstępu, kiedy tak Lucas wybiegł z niego a to wszystko widziała Grace, więc napisał list pożegnalny do księżniczki, podpisując się jako Lucas. Wtedy dziewczyna gdy otrzymała go załamała się tak bardzo, że przestała jeść i pić. Dopiero po kilku latach była zmuszona aby wziąć ślub z księciem, sąsiedniego kraju. Byli małżeństwem przez dwa lata, a Lucas na wieść o tym nie wytrzymał i pobiegł pod wieże królewny.

Wykrzyczał jej całą miłość do niej, to jak ją kocha, a ona na to, że ją opuścił. Wtedy chłopak wszystko wyjaśnił, że nie miał pojęcia o żadnym liście i miał zakaz wstępu na zamek. W Grace odżyło uczucie, bowiem nigdy nie przestała go kochać. Więc pożegnała się ze swoim mężem, a następnie zostawiła list rodzicom, po czym wymknęła się po raz ostatni z zamku i odjechała z Lucasem w dal. Już nigdy nie wróciła do swojego królestwa.

- Co myślisz? – spytała pani Olsen.

Skai zaniemówiła. Rzeczywiście, historia o zakazanej miłości i zapewne to przedstawienie powinno być piękne, lecz dziewczyna nie chciała go zepsuć swoją choreografią, dlatego czuła, że przed nią jeszcze dużo pracy.

- Bardzo ładna historia. Pani ją napisała? – spytała blondynka.

- Oh, nie nie. – zachichotała. – Zrobiliśmy konkurs na najlepszy scenariusz i ktoś napisał go anonimowo. Bardzo mi się on spodobał, dlatego postanowiłam wystawić tę sztukę.

- Więc w których miejscach mam wstawić taniec? – spojrzała na panią Olsen wyczekująco.

- Kiedy się poznają, będą tańczyć romantyczny taniec w blasku świec. Podczas ich potajemnych spotkań, przy rozmowie o trudnościach sprzyjających ich związkowi, kiedy Grace się załamuje, przemyślenia Lucasa po wygnaniu z zamku i wtedy gdy po raz ostatni się wymykają. Dasz sobie radę?

- Oczywiście. – pokiwała głową. – A do jakich piosenek?

- To już twój wybór skarbie. – uśmiechnęła się do niej. – Ale wcześniej pokaż mi jakie, dobrze? Żeby zgadzały się z historią.

- Tak jest. Do kiedy mam czas?

- Najpierw może musimy zorganizować casting na Grace i Lucasa. Chciałabym, żebyś była jednym z jury. – zaproponowała.

- Ja? – spytała zaskoczona.

- Tak, ponieważ kandydaci będą musieli pokazać co potrafią w tańcu. To bardzo ważne, a ja się na tym nie znam, jak już dyrektor zdążył zapewne ci powiedzieć.

- Oh, a kiedy?

- Za tydzień. – posłała jej promienny uśmiech. – A teraz już idź na lekcje, bo o ile się nie mylę, dzwonek już był.

- Dobrze. Do widzenia.

Wróciła posłusznie na lekcje, ale w myślach ciągle myślała o tej historii. Była pewna kogo chciałaby widzieć jako Lucasa, lecz wątpiła w to aby się zgodził. Przegryzła wargę i zaczęła nerwowo bawić się ołówkiem. Myślała o sposobie w jakim zacząć z nim rozmowę, lecz nic nie przychodziło jej do głowy. W takim razie skupiła się na układzie.

- Wiem. – mruknęła sama do siebie, jednocześnie gwałtownie się prostując.

Wokół uczniowie spojrzeli na nią zdziwieni tym zachowaniem, a gdy Skai to zauważyła, szybko spuściła głowę, jednocześnie się przy tym rumieniąc. Wpadła na pomysł, gdzie mogłaby ćwiczyć swój układ, który jeszcze wymyśli, a wszystko to dzięki Justinowi.

Zabrzmiał dzwonek.

Wszyscy wybiegli z klas, nareszcie wolni. Jeszcze tylko piątek i  nastąpi upragniony weekend. Skai również czym prędzej wydostała się z budynku. Wróciła do domu i zaczęła robić obiad, czekając na Justina, lecz on pojawił się dopiero pół godziny później. Lepiej później niż wcale, prawda?

Skai podała naleśniki na stół i posłała mu promienny uśmiech, jednak Bieber to kompletnie zignorował. Wziął talerz, po czym poszedł bez słowa do swojego pokoju, niczym obrażony dzieciak. Dziewczyna westchnęła i oparta o blat stołu, słuchała radia. To właśnie wtedy usłyszała pierwszą piosenkę, która idealnie nadawałaby się do przedstawienia.

Od autorki: Wooho nareszcie skończyłam, mam nadzieję, że będziecie zadowoleni, ponieważ właśnie zbliżam się do środka opowiadania.. Taak dobrze przeczytaliście, dopiero do środka. Nie planowałam tego przedstawienia, ale to samo jakoś wyszło, więc trochę się jeszcze pociągnie. Z góry dziękuję za wasze opinie :*