Rozdział 27

Justin ubrany w czarny, elegancki garnitur, który zakładał jedynie na jakieś uroczyste okazje, jak pogrzeby, zakończenie i rozpoczęcie roku szkolnego, właśnie wszedł do auli, gdzie miało odbyć się przedstawienie. Było już w niej sporo osób, większość rodziców, czasami zdarzało się, że byli też i dziadkowie. Jednak jego oczy szukały nieświadomie tej jednej osoby, a serce zastanawiało się, czy będzie mu dane poczuć znajome ciepło jak zawsze.

         - Justin! – usłyszał pisk Jazmyn, która biegła do niego z rozprostowanymi ramionami, uśmiechnięta od ucha do ucha.

         Ta dziewczynka miała w sobie tyle energii, pozytywnego myślenia, jakiego nie spotkał u nikogo innego. Zarażała tym innym, co było jej największą cechą. Chłopak zapomniał o wszystkim, ponieważ chwycił siostrzyczkę w ręce i uniósł do góry. Jazmyn zapiszczała z wrażenia.

         - Jak tam księżniczko? Nie mogę się doczekać, aż cię zobaczę tam na scenie. Pokaż wszystkim kto jest najlepszy. – zachęcił ją.

         - Ale boję się, że pomylę kroki… - posmutniała nagle.

         - Hej, hej! – poczochrał ją po włosach. – Jesteś moją siostrą, a skoro ja potrafię tańczyć to ty też. Nie ma bata. – zaśmiał się, chociaż wewnątrz przeklinał siebie. Nienawidził kłamać, zwłaszcza taką małą istotkę.

         - No dobrze nooo… O! Mama i tata! – zawołała podekscytowana.

 Justin od razu odwrócił się, aby zobaczyć gdzie są, gdzie jest Jeremy…. Nie widział go ponad pół roku, co nie zmienia faktu, że przestał być na niego zły. Brunet wypuścił Jazmyn ze swoich ramion, aby ta mogła pobiec do rodziców. Pierwsza chwyciła ją Erica, jej matka, a ojciec spojrzał na Justina.

- Cześć. – powiedział, podchodząc bliżej.

- Hej. – Justin odpowiedział tym samym. Sam nie mógł uwierzyć, że był taki spokojny. Spoglądał na Jeremy’ego i jakby wszystko w nim pękło. Nie był już zły, ale… tęsknił za ojcem, mimo iż nie był jego biologicznym i właściwie prawie nie zachowywał się jak tata, skoro nigdy nie było go w domu.

- Przykro mi. – powiedział. – Ja..

- Przykro ci, że się dowiedziałem? – przerwał mu, czując jak wspomnienie o dyrektorze powracają.

- Nie. – potrząsnął głową. – Przykro mi, że nie poświęciłem ci tyle czasu ile powinienem.

Justin zamarł. Nie mógł wykrztusić z siebie, ani jednego słowa. Nie spodziewał się tego po Jeremy’m. Owszem, obydwaj rzadko ze sobą rozmawiali w ciągu ostatnich lat.. Jednak mimo wszystko, Justin myślał, że Jeremy miał go gdzieś, a teraz? Dlaczego teraz nagle zmienił zdanie?

 Jazmyn w tym czasie, chciała podejść do ojca, jednak Erica ją powstrzymała i poleciła, aby poszła za kulisy się przygotować. Tak też zrobiła.

- Drodzy państwo! – na scenę, przed kurtynę weszła kobieta w średnim wieku, o krótkich, rudych włosach. Reżyserka przedstawienia. – Dziękujemy, za tak liczne przybycie, liczymy, że…

- Justin, możemy porozmawiać po przedstawieniu? – Jeremy spojrzał na szatyna uważnie.

- Jasne. – odpowiedział, nie do końca przemyślając swoją decyzję.

Odszukał wolne miejsce obok staruszki, która zapewne przyszła dla swoich wnucząt. Czuł się trochę nieswojo w obcym towarzystwie, ale kiedy zobaczył Skai, siedzącą dosłownie rząd za nim, kilka krzeseł w bok od niego, był spokojniejszy. Zwłaszcza, że go nie zauważyła nawet, natomiast Daniel tak. Posłał mu lekki uśmieszek pod nosem, co odwzajemnił, po czym wbił wzrok w scenę.

Oglądał całe przedstawienie, skupiony jak nigdy. Był taki dumny z Jazmyn, uśmiechał się za każdym razem, kiedy dziewczynka mówiła swoją kwestię, bądź tańczyła z Benem. Na zakończenie wstał jako pierwszy, głośno bijąc brawo, aż przyciągnął uwagę całej auli, ale mało go to obchodziło.

- Byliście fantastyczni! – pisnęła Skai, podchodząc do bliźniaków, po czym uściskała ich obydwojgu. – Naprawdę! Jestem z was taka dumna!

- Siostra, weź puść. – jęknął Ben, próbując wyrwać się spod uścisku Skai.

- Jeszcze będziesz za tym tęsknił. – powiedziała z lekkim uśmiechem na ustach.

Zapanowała niezręczna cisza, ze względu na obecność Olivera. Dziewczyna bała się odezwać, aby najstarszy z braci nie wybuchł nagle gniewem, zwłaszcza, że miała na sobie sukienkę matki. Była ona cała biała, idealnie dopasowana na górze, a od tułowia po połowę ud rozproszona na boki. Z tyłu, w plecach dodatkowo było wycięte wielkie serce. Włosy Skai zostawiła rozpuszczone, lekko skręcone przy końcówkach, a lecące kosmyki do oczu spięła białą wsuwką na bok.

- Wiecie co? – zawołał nagle Daniel. – Ja muszę iść z Benem i Samem do tej rudej, bo coś chciała od nich. James, przyłączysz się? – zanim Skai zdążyła zorientować co się stało, oni już zniknęli z pola widzenia, zostawiając ją z Oliverem, który właśnie zamierzał odejść.

- Hej, zaczekaj. – wyszeptała, chwytając go za łokieć. – Oliver, możemy pogadać?

- Słucham? – spojrzał na nią surowo.

- Dlaczego jesteś na mnie zły?

- Dlaczego jestem na ciebie zły? Chyba sobie ze mnie kpisz.- prychnął ironicznie. – Zdradziłaś nas. Przez cały czas byłaś z tym dupkiem, włóczyłaś się za rozpieszczonym bachorem a nas zostawiłaś! On na pewno zrobił ci coś okropnego, a ty jak potulne zwierzę się na to godzisz!

- Rany, za kogo ty mnie masz? Myślisz, że nie potrafię postawić na swoim? Otóż, mylisz się. Nawet go nie znasz!

- A może ty tak? Znasz każdą jego tajemnicę, przeszłość, plany na przyszłość? – atakował siostrę. – Tak jak myślałem. – stwierdził, widząc zszokowaną minę blondynki.

- Oliver, jak mogłeś?! – krzyknęła, kiedy ten już zaczął odchodzić. Na słowa Skai znieruchomiał. – Jak mogłeś pozwolić aby Justin stanął między nami, zburzył naszą więź? Jesteś moim bratem! Opiekowałeś się mną od dziecka, a teraz tak po prostu masz mnie gdzieś, w ogóle cię nie obchodzę. Ranisz mnie! Słyszysz? Ranisz.. – w oczach miała łzy, a jej dolna warga zaczęła drżeć.

- Hej, hej. Mała, nie płacz. – Oliver podszedł do siostry i mocno ją przytulił do siebie. Mimo tego, jak bardzo był na nią łzy, widok płaczącej siostry łamał mu serce. Nienawidził tego, że płakała, nienawidził siebie za to, że ją do tego doprowadził. – Przepraszam no. Przepraszam, tylko nie płacz.

- Proszę, nie bądź już na mnie zły. – pociągnęła nosem, kiedy odsunęła się od brata.

- Nie będę, obiecuję. – uśmiechnął się, tym razem szczerze i wytarł łzy na policzkach Skai.

muzyka

- Więc… - zaczął Justin, przechadzając się po boisku do koszykówki umieszczonym przed podstawówką, z dłońmi schowanymi w kieszeniach.

- Co tam u ciebie? – Jeremy był również lekko onieśmielony tą rozmową, ponieważ przez dłuższy czas nie miał kontaktu z szatynem i nie umiał z nim rozmawiać, nawet nie wiedział o czym.

- Do dupy, a u ciebie? – zmarszczył czoło.

- Co jest?

- Myślisz, że ci powiem? – chłopak zirytował się. – Po tak długim czasie nie odzywania się, uważasz, że nagle mógłbyś być moim przyjacielem?

- Racja. Popełniłem błąd, przeprosiłem cię już. Naprawdę nie wiem co jeszcze powinienem zrobić… - westchnął.

- Pomyśl…. Tato. – powiedział. Jeremy drgnął na dźwięk ostatniego słowa i spojrzał na Justina. – Gdzie byłeś?

- Co? – mężczyzna spojrzał na niego zdezorientowany.

- Gdzie byłeś, kiedy potrzebowałem ojca? Gdzie do cholery byłeś kiedy umarła April? Nie było cię. Przecież dla ciebie dom to był hotel, do którego wpadałeś kilka razy na rok. Przyjeżdżałeś, żeby mnie opieprzyć za złe oceny, zachowanie i znowu jechałeś gdzieś. Upadłem na dno PRZEZ CIEBIE. – w Justinie aż wszystko się gotowało.

- No tak. – mruknął Jeremy, nie bardzo wiedząc co na to odpowiedzieć. Schował dłonie do kieszeni, tak jak zawsze robił Justin. – Zasługuję na tytuł Najgorszego Ojca Roku, co nie? – zaśmiał się pusto. – Wiem, pewnie nie chcesz mieć już ze mną nic do czynienia. Naprawdę to rozumiem. – powiedział mężczyzna, a jego oczy aż biły smutkiem.

- To dobrze. – pokiwał głową Justin, zaciskając mocno zęby.

- Więc… odejdę z twojego życia, skoro tego sobie życzysz. – ciągnął dalej. – Ale wiedz, że jeśli kiedykolwiek będziesz mnie potrzebował, to ja jestem tu. Zostaję na stałe i nigdzie nie wyjeżdżam.

- Trochę na to za późno, co?

- Nigdy nie jest za późno Justin. Nigdy. – po tych słowach Jeremy odwrócił się i podszedł do Erici, która na rękach trzymała Jazmyn.

Szatyn z mętlikiem w głowie zaczął iść przed siebie kawałek, aż dotarł do szkolnego placu zabaw. Usiadł na huśtawce, kołysząc się lekko w przód i tył. Z jednej strony, czuł jakby właśnie zakończył jakiś rozdział w swoim życiu oraz zaczął nowy, od początku. Jednak wciąż myślał o Jeremy’m. Chyba część Justina po prostu nie mogła przyjąć do siebie tego, że stracił dwóch ojców, ma tylko matkę, która pewnie też się od niego odwróci, po tym jak ją traktuje.

- Cześć. – usłyszał znajomy głos, przez który automatycznie głowa podniosła mu się do góry.

Ujrzał Skai. Uśmiechniętą Skai, co ostatnim czasem nie zdarzało się zbyt często. Jego kąciki ust automatycznie drgnęły ku górze. Wyglądała tak pięknie… Z bliska mógł się jej przyjrzeć bardziej uważnie i dostrzegł błękitne, błyszczące się tęczówki, które aż promieniowały, a uśmiech… Jej uśmiech, sprawiał, że pojawiało się to znajome uczucie w brzuchu.

- No cześć. – odpowiedział jej uśmiechnięty. Wszystkie wcześniejsze myśli, magicznie znikały, kiedy pojawiła się Skai.

- Można? – wskazała na drugą huśtawkę. Szatyn kiwnął głową, przez cały czas bacznie ją obserwując. – Jestem brudna, czy coś? – zmieszała się, zauważając spojrzenie Justina.

- Nie, nie. – zaprzeczył od razu. – Wyglądasz pięknie. – powiedział absolutnie urzeczony wyglądem blondynki.

Skai, aż zaniemówiła z wrażenia. Kompletnie się tego nie spodziewała. Kiedy już dotarło do niej, co usłyszała, jej policzki mocno przybrały czerwieni.

- Dziękuję. – wyszeptała speszona i poprawiła łańcuszek, na którym zawieszone było serduszko. – Ty też niczego sobie.

- Znowu się rumienisz mała. – zachichotał.

- Mała? Już nie sierotka? – parsknęła nerwowym śmiechem.

- Nie. Nigdy więcej. – posłał jej lekki uśmiech.

- Co się takiego stało, że przestałeś mnie już tak traktować? – Skai nie kryła zdziwienia.

- Powiedziałem ci, żebyś odeszła. A ty nadal tu jesteś. – powiedział zadowolony, po czym chwycił dłoń blondynki i splótł ze swoją. Czuł jak dziewczynę przeszywa lekki dreszcz pod wpływem jego dotyku, co jeszcze bardziej uszczęśliwiło szatyna.

- Nie mogę cię zostawić tak po prostu. – wbiła wzrok w ziemię speszona.

- Dlaczego? – zadał jedno proste pytanie, a mimo tego blondynka chwilę zmagała się z odpowiedzią.

- Bo mi na tobie zależy. – wyszeptała cicho, mając nadzieję, że chłopak nie usłyszy wszystkiego.

- Podziwiam cię. – odpowiedział jej na to. – Ja bym tak nie mógł, gdyby ktoś ciągle mnie odpychał, gnębił, a ja jeszcze bym mu pomagał.

- No widzisz, a ja tak. – uśmiechnęła się.

- Wciąż nie mogę zrozumieć dlaczego to zrobiłaś. Zgodziłaś się zostać moją „niańką”. – potrząsnął głową.

- Wiesz, na początku chciałam cię zmienić, aby moi bracia przestali być ciągle wplątywani w bójki, wysyłani do dyrektora, żeby zabijać nienawiść miłością. Usłyszałam to zdanie raz w kościele i od razu pomyślałam o tobie. – przegryzła wargę. – A teraz.. Teraz gdy cię poznałam, obserwowałam przez cały ten czas, zauważyłam, że ty niemal krzyczysz o pomoc, ale nikt cię nie słysza…

- Ale ty tak. – przerwał jej.

- Tak. – skinęła głową. – I czuję że coś ukrywasz.

- Ukrywam?

- Tak. Jesteś pełen tajemnic Justin. – powiedziała, spoglądają na niego.

- Ty również. – odpowiedział.

- Ja? – parsknęła śmiechem. – Ja nic nie ukrywam. – rozłożyła ręce szeroko

- No ja nie byłbym tego taki pewien. – zaśmiał się. – Zawsze mnie zaskakujesz. Nigdy nie wiem czego się po tobie spodziewać. Do tak niedawna bałaś się Ryana.. Nie, nie przerywaj mi! – dodał szybko, widząc, że Skai otwiera usta aby przerwać. – A teraz rozmawiasz z nim jakby nigdy nic. Czyż nie? – wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Gdzie tu logika, Skai?

Dziewczyna westchnęła cicho, kiedy powiedział jej imię. To było takie cudowne, czuła się wyjątkowo.

- Moja mama… nauczyła mnie, żeby nie zwracać uwagi na to, jaki ktoś jest, nie oceniać po charakterze, a po czynach. Tego się trzymam.

- Słuchaj, przykro mi z powodu twoich rodziców. – powiedział, ponownie łapiąc ją za rękę i lekko ściskając. – Każdy kiedyś musi stracić ważną dla siebie osobę, przeżyć ten ból i …

- Justin, wszystko w porządku? – zaniepokoiła się blondynka. Wstała z huśtawki i kucnęła przy szatynie. – Co się stało? – zaryzykowała dotknięciem opuszkiem palca jego policzka.

- Nic takiego. Przypomniałem sobie coś… kogoś. – spojrzał smutno na Skai. – Straciłem dwa lata temu pewną osobę już na zawsze i nie mogę nic na to poradzić…

- Zawsze jest szansa, że…

- Ona nie żyje Skai. – przerwał, zanim zdążyła dokończyć zdanie. Blondynka zamilkła.

Opowiedział jej wszystko, całą ich historię, chorobę dziewczyny. Nawet to, że teraz wszędzie widzi April, wspomnienia o niej go przytłaczają, słyszy głos dziewczyny. Strasznie za nią tęskni momentami, ale później nienawidzi tego, że ona ciągle jest w jego głowie.

- Musisz dać jej odejść Justin. Pożegnać się. – powiedziała, kiedy szatyn oznajmił dziewczynie, że nie dał rady być na pogrzebie April, po prostu by tego nie zniósł psychicznie. – Ona na pewno cię kochała, tylko choroba sprawiła, że nie było tego widać. Wierz mi, pewnie teraz obserwuje cię i chce, abyś był szczęśliwy.

- Łatwo powiedzieć. – mruknął.

- A jak myślisz, jak sobie poradziłam ze stratą rodziców? Rodziców, Justin!

- Przynajmniej masz po nich miłe wspomnienia, wiesz, że cię kochali, martwili o ciebie i tak dalej… - mruknął pod nosem.

- Pattie też się o ciebie martwi, właśnie dlatego mnie wynajęła. – oznajmiła. – Jesteś dla niej bardzo ważny.

- Tak ważny, że „zapomniała” mi powiedzieć prawdy o moim ojcu, którym wcale nie jest Jeremy. – zezłościł się.

- Jak to? – zaskoczona, nie wiedziała co innego powiedzieć.

- Nie jest biologicznym ojcem, a dodatkowo nie zachowywał się jak przybrany ojciec. A ten prawdziwy, żałuje, że się urodziłem.

- Na pewno nie…

- Skai. On powiedział mi to prosto w twarz. – przerwał jej.

- Oh Justin. – westchnęła. – Czy jest coś, co mogę dla ciebie zrobić?

- Tak. Właściwie to jest. – uśmiechnął się lekko, po czym pociągnął dziewczynę za ręce do siebie, tak aby usiadła przodem do niego na kolanach Justina. Zachichotała, wtulając nos w jego szyję, która swoją drogą pachniała męskimi perfumami. Pachniała Justinem. – Cieszę się, że jesteś. – wyszeptał, chowając ją w swoich ramionach.

Jeremy przyglądał się szatynowi, ukryty za drzewami z uśmiechem na ustach. Cieszył się, że chociaż Justin nie był jego prawdziwym synem, to on za takiego go uważał. Żałował, iż wcześniej tego nie dostrzegał, ale nie mógł poradzić na to, że był szczęśliwy, widząc uśmiech syna.

Od autorki: Na razie mam wenę i jak widzicie ją wykorzystuję, pisząc ten rozdział w 2 dni (wow ;o ). Rozdział dedykuję kochanej Ani z bloga http://game-on-baby.blogspot.com/ . Kocham was wszystkich <3