Rozdział 31

muzyka.

         Ratowali Jeremy’ego. Robili co mogli, a Justin stał jak sparaliżowany, spoglądając na nieprzytomnego ojca zupełnie jakby był w innym wymiarze. Czas nagle zwolnił.

         „Ujrzał Jeremy’ego który leżał w łóżku, cały siny z zamkniętymi powiekami. Nie chciał uwierzyć w to, co widział. Nie mógł.

         - Justin. On choruje na białaczkę. Nie chciał ci mówić, ponieważ pragnął abyście się poznali nie ze względu na twoją litość, ale dobroć serca. – oznajmiła kobieta. – Przykro mi.”

         Teraz było już za późno, aby się bliżej poznać. Jego ojciec umierał, a Justin nie mógł nic z tym zrobić. Ta bezsilność go zabijała. Jeszcze nigdy nie czuł się tak bezradny jak w tej właśnie chwili. W spowolnionym tempie widział lekarzy, ratujących życie Jeremy’ego, płaczącą Jazmyn i załamaną kochankę ojca.

         - Justin. – ktoś potrząsnął nim. – Justin. – spojrzał w tym kierunku i zauważył zmartwioną Skai.

         Chłopak nie mógł się powstrzymać, wyciągnął ręce przed siebie, po czym schował blondynkę w swoje ramiona. Przytulił ją mocno, a nos zanurzył w jej włosach. Dziewczyna nic nie powiedziała, nie odepchnęła go, czego się spodziewał, lecz przytuliła policzek do jego klatki piersiowej.

         Justin zacisnął mocno powieki, oczekując aż nadejdzie koniec. Lekarz podejdzie do niego i powie mu słynne słowa „Robiliśmy co mogliśmy, ale pański ojciec zmarł”. Każda sekunda była jak wieczność dla Biebera. Nigdy by nie pomyślał, że może mu tak zależeć na Jeremy’m. Tym Jeremy’m który miał go w dupie przez tyle lat, okłamywał że jest jego ojcem. Jednak mimo tego wszystkiego, mieli i te dobre chwile, kiedy Justin jeszcze był małym chłopcem. Obydwoje lubili chodzić na boisko do koszykówki i grać w piłkę, oglądali pokazy ulicznych tancerzy.

         „- Kiedyś też będziesz tak tańczył. – powiedział Jeremy do małego Justina.

         - Nie. – odpowiedział. – Ja jestem słaby.

         - Nie jesteś słaby, tylko sobie tak wmówiłeś. Nigdy się nie poddawaj.”

         Przełknął głośno ślinę. Czemu przez lata, kiedy dorastał w liceum nienawidził ojca, miał tyle z nim przykrych chwil, a teraz kiedy umiera on ma w pamięci tylko to jedno, najlepsze wspomnienie, które żyło w nim przez lata i pomogło w byciu najlepszym tancerzem, jakim tylko mógł być.

         - Hej, obudź się. – ktoś pstryknął mu palcami przed nosem.

         - Co? – mruknął jak gdyby obudzony z transu.

         - Chodź za mną. – powiedziała Erica. Justin puścił Skai i wszedł do pomieszczenia. Spojrzał na aparaturę, która pokazywała wyraźnie pracę serca Jeremy’ego. On żył! Czuł jakby wielki kamień mu ciążący nareszcie spadł.

         Skai wycofała się, zostawiając szatyna z ojcem. Zazdrościła mu tego, że Jeremy’ego uratowali, a ich rodziców nie. Pamięta ten dzień jakby to było wczoraj. Oliver bawił się z nią i Danielem, natomiast James co chwila zaglądał do dziadka, który opiekował się malutkimi bliźniakami. Nagle otrzymali telefon ze szpitala. Dziadek nie powiedział im co dokładnie się stało, tylko pośpiesznie ubrali się i wsiedli w samochód. Skai trzymała w ramionach Sama, a Oliver Bena, podczas gdy staruszek prowadził.

         Na korytarzu w szpitalu czekali wszyscy niecierpliwie. Dziadek próbował uśpić bliźniaków, jednak oni jak na złość ciągle krzyczeli. Skai ze łzami w oczach wpatrywała się w białe drzwi, oczekując aż rodzice z nich wyjdą. Miała tylko kilka lat, nie wiedziała, że jej mamusia i tatuś już nigdy nie przekroczą tego progu.

         Wtedy mężczyzna w białym kitlu podszedł do dziadka Johnsona, wszystko mu powiedział. Staruszek był w szoku, widać było jak uronił kilka łez. Spojrzał na swe wnuczęta z litością, nie wiedział jak przekazać im tak straszną wiadomość, ale musiał. Nie mógł ich okłamywać.

         Kiedy to zrobił Skai nie mogła przestać płakać. Opadła na kolana, a jej starszy brat, Oliver przytulił ją mocno, mimo iż miał gulę w gardle i powstrzymywał łzy, gdyż musiał być silny dla swojej młodszej siostrzyczki, była dla niego całym światem. Cierpiał kiedy widział, że i ona cierpiała.

         I tak, Skai zazdrościła Justinowi. Jego rodzice żyli, może i byli rozwiedzeni, a biologiczny ojciec nie chciał go znać, ale mimo wszystko żyli. Mógł z nimi porozmawiać kiedy chciał, ich relacje mogły się polepszyć, a ona już nigdy nie zobaczy swojej mamy, swojego taty.

         Spuściła wzrok, stojąc przed męską toaletą w oczekiwaniu na Sama. Naprawdę chciała się pozbyć tej zazdrości, ale nie mogła. Dlaczego? Dlaczego to właśnie jej rodzice musieli odejść, zostawić szóstkę dzieci samych sobie, a taki Justin Bieber miał wszystko.

         - Skai? – podniosła głowę, spotykając Olivera.

         - Tak?

         - Co się stało mała? – widząc jej zaczerwienione oczy przytulił swoją młodszą siostrzyczkę, co przypomniało mu obydwojgu sytuację sprzed lat.

         - Dlaczego oni nie żyją? Dlaczego nas zostawili? – szlochała w klatkę piersiową brata.

Zacisnęła mocno palce na jego koszuli i wybuchła płaczem. W tej chwili Sam wyszedł z łazienki, zdezorientowany spoglądał na rodzeństwo, po czym przytulił się do biodra blondynki, która nie przestawała płakać. Była zmęczona tym wszystkim. Opadała z sił, chciała być znowu małą, beztroską dziewczynką, gdzie nie musiałaby się o nic martwić, mogłaby bawić się swoimi lalkami w oczekiwaniu na upragniony obiad, mogłaby płakać w ramionach mamy, ale nie… Musiała szybciej dorosnąć, nie tego pragnęła.

- Nie zostawili nas, ciągle tutaj są. – wyszeptał Oliver.

- Przestań! Dobrze wiesz, że to nieprawda! – zawołała, odpychając od siebie szatyna. – Nie ma ich, odeszli na zawsze. Jesteśmy zdani na siebie.

- Skai… - Sam ze łzami w oczach spojrzał na starszą siostrę, po czym pobiegł do Bena, płacząc cicho.

- Widzisz co zrobiłaś? On jest jeszcze mały, musi dorastać bez rodziców, a nawet ich nie pamięta! – upomniał ją Oliver.

- Prze-praszam. – załkała, krztusząc się łzami.

Oliver wrócił do sali gdzie byli pozostali, skupieni przy łóżku Jamesa i próbował uspokoić Sama. Skai natomiast osunęła się po ścianie, lądując na podłodze. Podkuliła kolana, wytarła mokre policzki, biorąc głęboki wdech i wydech. Spróbowała się uspokoić, wyzbyć ze złych emocji. Kiedy już to zrobiła, nie mogła uwierzyć w to, co powiedziała wcześniej i to przy Samie! Jak mogła być taka głupia, samolubna, egoistyczna? Przecież nie tylko ona straciła rodziców, nie tylko ona starała się zapewnić rodzinie bezpieczeństwo, pieniądze na jedzenie, rachunki, szkołę. Potrząsnęła głową, próbując pozbyć się tego obrazu z głowy. Wstała na chwiejnych nogach, po czym podeszła do braci.

- Sam? Możemy pogadać? – powiedziała cicho, kładąc dłoń na ramieniu bliźniaka.

On tylko skinął głową, po czym obydwoje wyszli z sali. Skai kucnęła aby być twarzą w twarz bratem.

- Przepraszam. – złagodniała. – Nie powinnam była mówić takich okropnych rzeczy. Sam wybacz mi. – zmarszczyła czoło zmartwiona wyrazem twarzy brata. Był smutny, przez co czuła się okropnie, że doprowadziła go do takiego stanu. Przecież Sam był wiecznie uśmiechnięty, chociażby nie wiem co się działo… - Ja po prostu…

- Wiem. – przerwał jej. – Oliver powiedział mi, że nas kochasz i tylko to się liczy. A teraz gdy będzie to wasze przedstawienie.. jesteś zdenerwowana. Nie martw się Skai. Kocham cię.

Te dwa, bardzo ważne słowa z ust młodszego o 8 lat chłopca, wzruszyły blondynkę do łez. Mocno go przytuliła do siebie. W myślach dziękowała Bogu za takich braci, co ona by bez nich zrobiła… Może i straciła rodziców, za to zyskała najlepszych przyjaciół.

- Ja też cię kocham braciszku. – szepnęła mu do ucha.

 muzyka

Szatyn siedział przy łóżku Jeremy’ego i czekał, aż ten się obudzi. Minęła godzina, a on dalej leżał nieprzytomny, lecz żywy, co podnosiło go na duchu.

- Justin, powinieneś iść do domu, odpocząć. – powiedziała matka Jazmyn.

- Wiem. – westchnął. – Ale pozwólcie mi chwilę pobyć z nim sam.

Kobieta niechętnie na to przystała, ponieważ musiała zawieźć małą do domu i położyć do łóżka.

- Ale zadzwoń do mnie w razie czego, okej? – postawiła warunek.

- Jasne. – szatyn skinął głową.

Był sam na sam z ojcem przez następną godzinę, dalej nic. Czuł jak powieki mu powoli opadają. Za oknem już dawno się ściemniło, a on dawno nie spał tak porządnie.

- Justin? – otworzył szybko oczy.

- Jeremy? – spojrzał zdziwiony na mężczyznę. W głębi serca ucieszył się, że obudził się nareszcie i to przy nim. – Dobrze, że jesteś żywy. – na te słowa ojciec Justina zaśmiał się lekko.

- Tak, to dobrze. Mógłbyś jeszcze nie wzywać lekarzy? – poprosił.

- Ale…

- Proszę. Chciałbym spędzić z tobą trochę czasu, sam na sam.

- Okej.

- Naprawdę się cieszę, że przyszedłeś… - zaczął.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś? – spojrzał na niego z wyrzutem. Jeremy już otwierał buzię, aby coś powiedzieć, jednak Justin mu przerwał ponownie. – Wiem, że nie chciałeś abym się nad tobą litował, ale dlaczego? Ja miałem prawo wiedzieć.

- Wiem. – westchnął. – Powinienem ci powiedzieć, ale nie chciałem pogorszyć naszych relacji. Widziałem jaki byłeś szczęśliwy przy tej dziewczynie po przedstawieniu Jazmyn. Nie chciałem tego zepsuć.

- No wielkie dzięki. – wywrócił żartobliwie oczami – Dzisiaj prawie umarłeś.

- Tak… Ale jednak żyję, prawda? Chyba to się liczy.

- Dzisiaj zdałem sobie sprawę, że gdybyś umarł to nigdy bym sobie nie wybaczył tych straconych lat albo nawet chwil, kiedy ty postanowiłeś się zmienić a ja nie wykorzystałem tego momentu. – przegryzł wargę, zmieszany, że tak dużo powiedział.

- Wiem, że to moja wina, te stracone lata. Nigdy sobie tego nie wybaczę, chociażbym nie wiem jak bardzo się starał teraz być blisko z tobą. – spoglądał prosto w oczy Justina. – Ale chcę, żebyś wiedział, że zawsze traktowałem cię jak mojego rodzonego syna. Zawsze dla mnie nim będziesz.

- Miałem nadzieję, że to powiesz. – parsknął śmiechem Bieber. – Ponieważ nie mam innego ojca.

- A…

- Nie. On nie. – pomyślał o dyrektorze. – Mógł być tym biologicznym, ale nigdy nie będzie tym prawdziwym. Nawet nie chce nim być. – prychnął. – Nikt mnie nigdy nie chciał. – zacisnął mocno usta.

- Możesz tak sobie wmawiać, jeśli jest ci przez to lepiej, ale czy to nie czasem Pattie stara się o ciebie walczyć? Nawet wynajęła dla ciebie tą dziewczynę… jak jej było?

- Skai. Skai Johnson. – powiedział.

- No właśnie. Ona również się o ciebie starała, mimo iż byłeś dla niej nieprzyjemny. Nie musiała wcale tego robić, przecież miała pracę, godziwe zarobki a mimo wszystko przyjęła tą pracę od Pattie. Zastanawiałeś się kiedyś dlaczego?

- Skąd ty to wszystko wiesz? – szatyn spojrzał na niego zaskoczony, że tak dużo wiedział o jego dotychczasowym życiu, mimo iż prawie w nim nie uczestniczył.

- Wiesz, rozmawiałem z twoją matką dużo, chociaż głównie przez telefon. Dużo o tobie opowiadała. – powiedział.

- Naprawdę? – uniósł pytająco brew. Nie spodziewał się tego, ponieważ Pattie go lekceważyła głównie w tym czasie.

- Naprawdę. Twoja matka nie jest taka zła jak myślisz. – powiedział z lekkim uśmiechem.

- Ale i tak bierzesz z nią rozwód. – stwierdził ponuro Justin.

- Nie ja biorę z nią rozwód, tylko obydwoje go bierzemy. – zaprzeczył. – Słuchaj, ja wiem że chciałbyś mieć pełną rodzinę, ale ja nie zniknę, zawsze będziesz mógł się ze mną zobaczyć, wiesz?

- Wiem. – zacisnął wąsko usta. – Czy to przez twoją kochankę?

- Justin… Moje małżeństwo z Pattie rozpadło się. Nie widywaliśmy się czasami przez parę miesięcy, jedynie pogadaliśmy czasem przez telefon. Czy tak powinno wyglądać wspólne życie? - westchnął.

- Wiesz, myślałem, że jeśli coś się zepsuje, cokolwiek to trzeba to naprawić a nie wymieniać na nowszy model. Myślałem, że właśnie tego uczą dorośli, wiesz jaki przykład dajesz? – szatyn wstał zrezygnowany. – I tak, chciałbym chociaż raz mieć normalną rodzinę, obydwoje rodziców którzy by byli w domu chociażby przez weekend, ale nie.

- Justin…

- Nie miej mi tego za złe, cieszę się że żyjesz i tak dalej… Ale na mnie pora, muszę sobie ułożyć życie. Znowu. – spojrzał na ojca znacząco, po czym wyszedł.

Był już późny wieczór, wszędzie panowała ciemność, a jedyne co ją rozjaśniało były nielicznie latarnie i księżyc z gwiazdami. Justin szedł szybko piechotą, ponieważ samochód oddał Erice. Uwielbiał chodzić, kiedy był zdenerwowany, to go zawsze odprężało a drogę do domu miał dość sporą jednak dotarł szybciej niż sam się tego spodziewał.

Wszedł do środka po cichu, aby nie obudzić Pattie. Ona zaskoczyła go bardzo, ponieważ siedziała w kuchni przy zaświeconym świetle z kubkiem kawy w ręce. Gdy tylko szatyn przekroczył próg domu ona poderwała się na nogi i spojrzała na syna.

- Justin? Czekałam na ciebie. – oznajmiła.

- Właśnie widzę. – uśmiechnął się lekko. Nie był już tak zły jak przed wyjściem ze szpitala, przez drogę zdążył trochę ochłonąć. – Dlaczego?

- Martwiłam się o ciebie. – podeszła do niego. Była przy Justinie taka drobna i malutka, a było to zabawne dla szatyna. – Co tam u Jeremy’ego?

- Obudził się. – stwierdził. – Poza tym wszystko okej. – zataił przed matką ich rozmowę o rozwodzie rodziców, nie chciał aby się nim zamartwiała jeszcze bardziej.

- To dobrze. – stanęła na palcach i go przytuliła mocno.

- Mamo. – mruknął niezręcznie.

- Idź już spać, bo niedługo twój wielki dzień. – powiedziała, wypuszczając go z uścisku.

Była taka szczęśliwa, że odzyskała syna i w końcu zobaczyła wielki uśmiech na jego ustach. Dla matki była to najlepsza rzecz, jaka mogła ją spotkać. Pattie udała się do salonu, po czym usiadła na kanapie, owinięta miękkim szlafrokiem. Wzięła z komody zdjęcie oprawione w pozłacaną ramkę, na którym byli ona, Jeremy i mały Justin. Wszyscy uśmiechnięci, szczęśliwi po raz ostatni.

Z jej oczu popłynęły łzy. Czuła się nastolatka, która miała złamane serce po tym jak chłopak ją rzucił. Udawała przed wszystkimi że chce tego rozwodu, że tak będzie lepiej dla wszystkich. Jednak dla niej nie było w ogóle, nic a nic. Kochała Jeremy’ego całym swoim złamanym sercem, nie chciała przyznać że rozłąki spowodowane przez ich prace tak bardzo ją bolą. Była zbyt dumna aby przyznać, że za nim tęskni. Nieraz chciała rzucić pracę w cholerę, wrócić do domu, prosić męża o to, aby został z nimi w domu jednak bała się… Bała się, że dla niego praca okaże się ważniejsza niż rodzina.

A teraz? Teraz kiedy mają brać rozwód on wrócił do miasta, rzucił robotę dla tej Eric i ich córki. Jeremy ją zdradził, a nawet nie miał odwagi aby tego przyznać. Kim dla niego była skoro tak ją traktował? Pattie rozpłakała się jeszcze bardziej.

- Mamo? – to Justin stał w drzwiach.

Kobieta nie miała odwagi spojrzeć na niego. Spuściła głowę, starając się wytrzeć łzy, po czym wymusiła uśmiech.

- Czemu jeszcze nie śpisz? – spytała go.

Justin podszedł do niej i usiadł obok na kanapie, po czym objął ramieniem, przytulając.

- Nie udawaj. – szepnął.

Po tych słowach Pattie wybuchła płaczem i schowała twarz w klatce piersiowej szatyna.

- Przepraszam. – załkała. – Nie potrafię być silna.

Od autorki: Ja wiem, że trochę dołujący jest ten rozdział, ale nic na to nie poradzę. Planuję jeszcze jeden rozdział + epilog. Zaskoczeni? Ale nie martwcie się, w mojej głowie już powstaje kolejny pomysł. Już założyłam nowego bloga, ale najpierw skończę ten. Przywiązałam się strasznie do niego, no ale kiedyś niestety musi nadejść ten koniec :( Wgl widzę że przybyło mi czytelników z czego jestem bardzo zadowolona! Dziękuję! 

Tutaj możecie się ze mną skontaktować: @ilove_90s